Μία απ' τα ίδια...

Κοιτάς πίσω απ' τη βιτρίνα. Οπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα, βλέπεις νεκρούς. Οπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα, βλέπεις πεινασμένους. Οπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα, βλέπεις εξαθλίωση. Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση. Οχι του θεού - του ενός και μόνου αναμάρτητου - μα του συστήματος, που σπέρνει δεινά, πολέμους, φτώχεια. Θα πείτε: Πάλι για τα ίδια θα μιλάμε; Ε, λοιπόν, ναι, θα μιλάμε για τα ίδια. Απ' τη στιγμή που αυτά δεν είναι αποκυήματα κάποιας αρρωστημένης φαντασίας, μα πράγματα που βλέπουμε καθημερινά, είτε ανοίγοντας την τηλεόραση, είτε διαβάζοντας τις μικρές στήλες των εφημερίδων - εκεί που τελειώνουν οι «μεγάλες» ειδήσεις. Τα βλέπουμε όταν πάμε απ' το Σύνταγμα στην πλατεία Βάθης, όταν απ' τη Στουρνάρη - εκεί που είναι όλα τα μαγαζιά της «σύγχρονης τεχνολογίας» - πάμε στην Τοσίτσα. Τούτη η ζωή, λένε κάποιοι - και δεν έχουν άδικο - σε πληγώνει, όπου κι αν κοιτάξεις.

Η αλήθεια αυτή, όμως, είναι μισή. Γιατί, μαζί με την αδικία, τροφοδοτείται και η αγανάκτηση. Τροφοδοτείται η θέληση και η δίψα για δικαιοσύνη, μια λέξη τόσο σπάνια όσο και η λέξη ειρήνη στο σύγχρονο κόσμο. Ισως, αν δούμε κάποια στοιχεία, να καταλάβουμε γιατί η αγανάκτηση - το λιγότερο - είναι αναπόφευκτη. Πάνω από το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με 2 δολάρια τη μέρα. Αυτό, όσο τυφλός και αν είσαι, θα το δεις. Οπως, επίσης, δεν μπορεί παρά να δεις και το γεγονός ότι 50 εκατομμύρια άνθρωποι (δηλαδή το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού) έχει τόσα εισοδήματα όσα είναι τα εισοδήματα των 2,7 δισεκατομμυρίων φτωχότερων ανθρώπων του πλανήτη! Και την ίδια στιγμή, οι εκπρόσωποι αυτών που εντείνουν τούτα τα φαινόμενα κάνουν ...διαλέξεις για την αντιμετώπιση της φτώχειας!

«Εντάξει», θα πείτε, «όλα αυτά τα ξέρουμε. Αλλά εμάς τι μας ενδιαφέρουν; Εγώ δε ζω σε ..."ακραία φτώχεια", ούτε έχω τέτοια προβλήματα». Εύλογη η απορία. Ειδικά γι' αυτούς που ζούνε μέσα στη ζεστασιά της «σιγουριάς» και της «ασφάλειας», η συνείδηση που παράγεται είναι πως όλα αυτά είναι μακριά, πολύ μακριά. Ελεγε ο Μπρεχτ, απαντώντας σε τέτοιες «απορίες»: «Οταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Οταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Οταν κατεδίωξαν τους Τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν Τσιγγάνος. Οταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μετά ήρθαν να με συλλάβουν, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου...». Τέτοιες απορίες τις απαντά η ίδια η ζωή σε ανύποπτη στιγμή...

Κάποιοι ίσως πούνε ότι όλα αυτά είναι ...μία απ' τα ίδια. Οτι λέμε με διαφορετικά λόγια τα ίδια πράγματα. Οτι, εντάξει, υπάρχουν φτώχεια, δυστυχία, πόλεμοι, αλλά ο κόσμος προοδεύει. Ο κόσμος προχωράει μπροστά. Ναι, σε αυτό, θα συμφωνήσουμε. Ο κόσμος προχωράει μπροστά και ακριβώς γι' αυτό τούτη η αδικία θα συντριβεί...


Κώστας ΤΡΑΚΟΣΑΣ